Melek

7-8 yaşlarındaki bir çocuğun en hüzünlü anısın çocuk. Saçları beline kadar gelen bir kız çocuğuna, yıllar içinde, saçlarını paylaşmayı öğreten çocuksun.
O çok sevdiği Moda sahilinde bir parkta yanına yaklaştın. Sessizce ve yavaşca. Parmak kız gibi minicik bir çocuktun. Biraz oynamak istemiştin belki onunla belki saçlarıyla. O minik ellerinle salıncaklara tutunmak, minik ayaklarınla yeryüzünde koşmak.
Seni üzen, o hüzünlü ve dolu dolu gözlerinde başını yavaşca öne eğmene sebep olan kişiydi yerinde olması gereken.
Hayır kelimesi o an yok olmalıydı yeryüzünden.
Ve ben.
Umarım buralarda biryerdesindir ve umarım ömrümün büyük kısmı seninkine eklenmiştir. Umarım upuzun saçların vardır şimdi. Avuçlarından öpmek, sana sımsıkı sarılıp 'Affet' diyerek ağlamak istiyorum. Hep benimle kalacaksın. Hep meleğim olacaksın. Bir gün...